disappear 02

พอผมได้ยินแบบนั้น ผมรู้ว่าเหตุการณ์ต่อจากนี้ผมเจอกับอะไร  พายจับส่วนอ่อนไหวที่ตอนนี้มันตื่นตัวมาจ่อที่ปากผม ผมกัดปากแน่น

“อ้าปากออกเดี๋ยวนี้” พายสั่ง

ผมไม่ยอมแถมกัดปากแน่นกว่าเดิม พายเลยจับคางของผมแล้วบีบแน่นจนผมรู้สึกเจ็บแล้วเผยอปากออกมา พายจัดการนำกายแกร่งส่งเข้าปากผมทันที

“ฮึก” ผมร้องออกมาในลำคอ ผมรู้สึกอึดอัดเพราะความคับแน่นที่อยู่ในปากของผม พายยังคงแช่มันเอาไว้ไม่ขยับแต่อย่างไร มือของพายล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา

“เก็บไว้เป็นที่ระลึกน่ะ” พายพูดกับผมด้วยท่าทีสบายๆ ผิดกับผมที่ตกใจจนตาเบิกกว้าง ไม่คิดเลยว่าพายจะเล่นกับผมแบบนี้ อาการตกใจของผมไม่ทันหายไป พายก็ขยับกายตัวเองให้แก่นกายตัวเองเข้าออกจากโพลงปากผม

“อ่ะ…อ่….า…รู้สึกดีแฮะขนาดใช้ปากน่ะเนี่ย” พายเอ่ยทั้งขยับกายเข้าออกอย่างช้าๆ

“อ่…ะ….อ่า” พายยังคงส่งเสียงครางบ่งบอกว่าพอใจกับการการกระทำของตัวเองและรู้สึกดีแค่ไหนผิดกับผมที่นอนปิดตาไม่อยากจะรับรู้อะไรทั้งนั้น

“ปิดตาทำไมลืมตาขึ้น” เสียงทุ้มเอ่ยสั่ง แต่ผมยังคงหลับตาไม่ยอมลืมตา แล้วอยู่ๆพายก็ขยับกายเร็วและและแรงขึ้นจนผมจุก ส่งผลให้ผมลืมตาขึ้นทันที

“ชอ..บใ…ห้ใช้ค…วาม..รุน.แ.รง…..” พายพูดขึ้นพร้อมยิ้มเยาะ จากนั้นพายขยับกายเร็วขึ้นเร็วขึ้น เร็วขึ้น มันจุกจนน้ำตาผมคลอเบ้า จนในที่สุดพายก็ปลดปล่อยน้ำรักเข้ามาในปากผม

“แค่ก…แค่ก” ผมไอออกมาเพราะสำลัก

“ใครใช้ให้คายออกมา กลืนลงไปเดี๋ยวนี้” ผมกลืนน้ำรักที่ยังคงเหลือในปากเข้าไปอย่างพะอืดพะอม

พายจัดการแก้มัดผม แล้วถอนแก่นกายออกจากปากผม





ยังมีต่อน่ะ http://my.dek-d.com/dekdee/writer/viewlongc.php?id=1078077&chapter=7